Daar is onze zoon geboren. En die is alweer 36! We kwamen uit Zeeland, daar had ik gediend als kortverbander. Maar Rotterdam trok hè, daar kwam ik vandaan! M'n hele familie woonde er. En toen ben ik weer een baan in Rotterdam gaan zoeken.

Werd ik kantoorbediende bij een handelsonderneming in de Spaanse Polder. Heel wat anders dan het leger! Via via kregen we toen een woning in de Grote Visserijstraat. Een bovenwoninkie, helemaal voor ons eigen. We hadden alles manou. Weet je nog wat dat is, manou? Van dat dikke soort bamboe, in donkerbruin. Dat was het helemaal! Duur spul hoor. De boekenkast heb ik nog, die doe ik niet weg.

Nou de Grote Visserijstraat was best een gezellige straat. Je had er de winkels en de mart, en onze oudste zat vlakbij op school. M'n vrouw ging goed met haar buurvrouwtje om. Dan letten ze op elkaars kinderen enzo.

Op zaterdag gingen we wel eens met een stelletje naar een kroegie op de hoek. Daar tapte ene Marietje. Ze heette niet zo hoor, maar we noemden haar altijd Marietje. En dat vond ze nog lollig ook. Op zaterdag was er levende muziek, met zo'n hammondorgeltje. En Nederlandstalig, dan konden we meezingen en een dansje maken. M'n broer en z'n vrouw, een ouwe schoolvriend en z'n vrouw, en wij met z'n tweetjes.

Nou en verder, over de buurt.... ja, er woonden ook al wat gastarbeiders in de straat. Maar van die mensen had je geen last hoor. Het waren vooral Spanjaarden, en daar probeerde ik wel eens een praatje mee te maken. Ik was helemaal gek van Spaanse muziek. Van die echte dan, de originele. Die gastarbeiders hadden op de radio speciale muziekprogramma's met hun eigen muziek. Op de Hilversumse zender. En die muziek nam ik dan op met m'n bandrecorder. Hele banden vol had ik er van. Nou, en dan kwam er wel eens zo'n Spaanse buurman luisteren. Dat was hartstikke gezellig.

Maar later werd het allemaal toch wat minder. Toen onze kleine naar school ging zaten er al een heleboel buitenlanders op dat schooltje. En de juf had haar handen vol aan die kinderen. Die spraken een soort koeterwaals, niet te filmen! Maar mijn jongen had ook aandacht nodig, dat was een druk ventje. Hij kreeg echt aandacht te kort op die school. Dat zinde me niks. Hij kreeg ook nog last van z'n luchtwegen, door de stank van het verkeer. En er kwam steeds meer rotzooi op straat.

Naar Marietje gingen we ook niet meer. De één na de ander ging uit mekaar. Had er weer eentje met de vrouw van een ander geflikflooid. Dat gedoe. En dan moest je weer nachtenlang praten met alle partijen. Niks an.

Nou, toen zijn we naar het noorden verhuisd, naar Groningen. Daar kwam m'n vrouw vandaan. Daar ben ik in de vis gaan werken. Verrek, dat is lachen. Toen ik in de Grote Visserijstraat woonde was ik een kantoorpik en in Groningen zat ik in de vis. Voellu-um?

Nou ben ik weer terug in Rotterdam. Ik woon in m'n eentje, vlakbij het huis van m'n ouwelui. Maar die zijn er allang niet meer. Ik heb het hier best hoor. Rustig buurtje, veel ouwetjes. Doe ik karweitjes voor, om ze te helpen.

De Grote Visserijstraat, daar kom ik niet meer. Dat was vroeger. Voor alles anders werd was het best een gezellige buurt.

Geschreven in dierbare herinnering aan een goed mens - wij missen hem. Vicky