De BoTu-kinderen hadden hun speeltuin vlakbij huis. Voor andere kinderen betekende 'naar de speeltuin'  een dagje uit. Er werd zelfs een liedje over geschreven: "Af en toe...."

Af en toe gaan pa en moe met ons naar de speeltuin toe, Dat is voor ons kind'ren het fijnste dat bestaat.

't Is een eind bij ons vandaan, daarom gaat de karavaan 's Morgens vroeg op weg , dan zijn we niet zo laat.

Refr.: Heeft mama een goede bui, en is papa niet te lui, Nou dan gaan we naar de speeltuin. Ma draagt broodjes in een mand, Pa de trommel met verband, En dan gaan we naar de speeltuin! En we wippen en we draaien, en we schommelen zo fijn, tot we misselijk van het draaien en de limonade zijn. Heel de dag is het dan feest, tot we 'r uitzien als een beest, nu we heerlijk naar de speeltuin zijn geweest!

Kleine Piet vliegt van de wip, valt zijn tanden door zijn lip, Hij brult als een wilde als papa verbinden wil, Lien draait in de molen rond, Jankend als een jonge hond, Want ze wil er uit en dat ding dat staat niet stil.

(refr.)

Komen wij dan 's avonds thuis, vuil van zand en stof en gruis, dan zegt papa boos: Dat was beslist de laatste keer. Maar we zeuren al weer gauw, Mama, wanneer gaan we nou nog eens naar de speeltuin en spoedig gaan we weer.

(refr.)

Mooi tijdsbeeld krijg je van dat liedje. Na het dagje speeltuin pakte vader ongetwijfeld de grote zinken teil, zette moeder de ketel op het vuur om het badwater te verwarmen, en daarna moesten kleine Piet, Lien en Heleentje één voor één in het zelfde badwater. Waarna de belhameltjes sliepen als rozen.