Het was een internationaal gezelschap dat die avond samen dronk en at. Ons gelegenheidsgroepje vermaakte zich prima. De 50% Spanjaarden zorgden voor het nodige temperament en handgeklap, de minder vurige types beperkten zich tot een onopvallend meetikken op de muziek. 

Uren later wandelden we in de zwoele nacht door de smalle straatjes van Sacromonte, om vanaf een pleintje naar de lichtjes van het Alhambra in de verte te kijken.

Nu was het tijd om nader met elkaar kennis te maken. Wie waren zij, die tonnenronde neger en de iele Noord-Afrikaan die de hele avond in een voor mij vertrouwd Amerikaans had zitten knauwen? Wat had hen samengebracht?

Ze bleken op studiereis. Samen organiseerden ze culturele reizen over de hele wereld. Voor dit jaar stond er een cultuurhistorische reis naar Spanje en Marokko op het programma, waarbij het accent zou komen te liggen op de Arabische cultuur in Spanje.

'Why don't you come to Rotterdam, next time?' Het flapte eruit voor ik er erg in had. 'In Rotterdam, we have beautiful oriental elements. For instance, the Moroccan fountain at the Noordplein and the Mevlana-mosque. In near future, we will even have a beautiful quarter with oriental architecture, called Le Médi.'

Ik spuide alles wat ik, enigszins beneveld door de wijntjes, nog in mijn promo-geheugen had. De prachtige mozaiekontwerpen van Arno Coenen in blauw en wit ('you know, like the famous Delft Blue pottery, Delft - the town of the famous painter Vermeer'), het concept achter Le Médi, de visie van architect Jeroen Geurts, alles kwam in nachtelijke volzinnen over m'n lippen.

Mijn nieuwe vrienden vonden alles meer dan interessant. Integratie-kunst in de openbare ruimte, het nieuwe meltingpot-concept, peace and harmony, het pastte helemaal bij de sfeer van de avond. Ik vroeg ze of de gemiddelde Amerikaan weer geneigd was over de landsmuren heen te kijken. Waren ze niet meer bang voor de as van het kwaad? Ach nee, dat was media-gelul. Er werden inmiddels al weer volop reizen geboekt naar Jemen, Jordanië en Marokko. Het had de interesse naar de orient alleen maar aangewakkerd. Dat die sfeer in Lou zijn kringen heerste, verbaasde het me niet. Hij woonde in L.A., a very creative city. Dat het in Washington ook zo was, verbaasde me wel. Maar Hassan wist het zeker. Als voorzitter van de Washington Moroccan Club wist hij als geen ander hoe de vlag er bij stond.

Inmiddels heb ik de eerste Rotterdam-foto's de Atlantische Oceaan overgezonden. Lou en Hassan weten dat ze nog even geduld moeten hebben, aan Le Médi wordt nog gebouwd. Maar ooit, op een dag, komen ze op studiereis, naar Rotterdam en zullen ze al dat moois met eigen ogen komen aanschouwen.