Onlangs waren Bart en Franklin op het Ericaplein voor de zoveelste opruimactie. Alles wat daar wordt neer gezet, wordt consequent gemold, in brand gestoken of anderszins in elkaar getrimd.
Bart: ‘Alle planten stonden scheef, stenen lagen eruit, het was weer een grote bende – zoals gewoonlijk. Terwijl we bezig waren kwamen er een paar kids langs; degenen die de boel daar steeds kapot maken, dat weten we inmiddels zeker. ‘Waarom ruim je het op? We gaan het toch weer slopen’, dat zeiden ze de vorige keer. En verdomd, nu zeiden ze het weer!! En op zo’n lusteloze manier. Bij degene die het zei zag ik warempel een soort moedeloze spijt in de ogen.
Ze hebben niet eens plezier in het slopen! Ik begrijp hier helemaal niks meer van. Het lijkt wel of deze kinderen volledig het spoor bijster zijn. Ze slopen de boel, maar waarom? Ze weten het zelf niet. Ze hebben niet eens plezier in het slopen! Ze weten gewoon geen alternatief .Even later kwamen ze toch meehelpen met opruimen - uit pure verveling? Of vanwege een totaal gebrek aan aandacht van wie dan ook? Deze kinderen zijn een jaartje of zes, schat ik, maar je merkt dat ze helemaal in de ‘waarom’ fase zijn blijven steken. Waarom dit? Waarom dat? Heeft dat met opvoeding te maken? Krijgen ze wel een opvoeding? Dit is zo’n verknipte situatie.
‘Ik weet het niet.’ ‘Wat gaan jullie doen? ‘ vroeg één van de jongens die eerder had gezegd dat hij wilde meedenken over een leuke bestemming voor deze plek. ‘Heb je ideeën?‘ vroeg ik. Antwoord: ‘Ik weet het niet.’ Heb je een misschien een voorstel’, vroeg ik. ‘Nee.’ Er komt helemaal niets uit die kids - en komt er een keer iets uit, dan is het negatief. Voorlopig laten we maar even de boel de boel, dan kunne ze een paar weken aankijken tegen de leegte: ‘het grote niets’. Wat moeten we anders? Eén van ons had nog bedacht om dan maar een paar boomstammen neer te leggen, of hele grote keien. Daar kunnen ze in ieder geval niks aan kapot maken. Maar ik vind dat we met iets beters moeten komen. Wat...?’
