Op de weg naar het Spartaanse Kasteel wonen de zussen Sonja en Aicha met hun kinderen. Boven elkaar, gezelliger kan niet. Ik mag er op deze druilerige donderdagmiddag in december even van meegenieten.
Sonja doet de deur open. Ik doe mijn schoenen uit en zet ze bij de andere op de gang. Ze vraagt of ik wat wil drinken. “Thee graag.” “Hou je van Marokkaanse thee? Dan vraag ik mijn zus of ze Nana brengt.” “Lekker,” zeg ik. Ze belt. “Mooi huis heb je.” “Je mag overal kijken,” zegt ze. Ze geeft een rondleiding. Zus Aicha stapt komt binnen met zoon en neefje. De jongens verdwijnen met hun spelcomputer in de kamer van Sonja’s dochter. Sonja maakt de thee. Aicha en ik gaan zitten op de bank in de woonkamer.
Aicha: “Ik woon al 27 jaar in spangen. Nooit problemen gehad. ’s Morgen ga ik naar mijn werk, ’s avonds ben ik thuis. We hebben veel vriendinnen in de buurt. Met Tonny kun je praten als het niet goed met je gaat. Zij zorgt voor ons, wij voor haar. Ze helpt je ook met moeilijke brieven. En Ingrid, die woont daar,” wijst ze naar achter. “We zien elkaar achter op het balkon en dan kletsen we wat. Verderop woont een Surinaamse vrouw en een Kaapverdiaanse. Als wij hebben gekookt, brengen we eten naar hun toe en zij naar ons. Een soort familie.”
“We hebben geen problemen met elkaar in Spangen. Vroeger wat meer. In dit huis woonde eerst een jongen die verslaafd was aan de alcohol. Heel aardig, maar als hij dronken thuiskwam schopte hij tegen de deur en moest hij overgeven. Echt niet leuk, die herrie en troep. De volgende dag kwam hij altijd met een bosje bloemen. Ik heb nooit de politie gebeld. Hij zei dat hij een ander huis wilde zoeken, met een eigen opgang en meer privacy vanwege zijn problemen. Sonja woonde in zo’n huis. Ze hebben geruild. Zo kwam zij boven mij te wonen. Dat is alweer 12 jaar geleden. Met de jongen is het goed gekomen. Hij is getrouwd en heeft kinderen. Hij is ook nog een paar keer bij me op visite geweest.”
De jongens maken lawaai. Sonja loopt naar de gang en roept dat ze hun mond dicht moeten houden. Vervolgens vraagt ze me of ik een broodje kaas bij de thee wil. “Alleen als je daarna bij ons komt zitten,” zeg ik. “Mijn zus vertelt je toch alles,” lacht ze. Ze verdwijnt weer naar de keuken.
“Ik ben heel open met iedereen,”gaat Aicha verder. “Ik heb 19 jaar in een bejaardentehuis in Schiedam gewerkt, in de linnenkamer. Daar heb ik Nederlands leren spreken. Het was wel heel zwaar werk. Door nekslijtage moest ik uiteindelijk stoppen. Ik was 18 toen ik naar Nederland kwam. Ik kom uit de buurt van Nador in het noorden van Marokko. Een van mijn broers woont nog daar en mijn moeder is net weer terug geëmigreerd. Maar de rest, drie zussen en een broer, woont allemaal hier. Ik weet niet of ik ooit terugga naar Marokko. Ik zie het wel. Het belangrijkste nu is dat mijn kind kan studeren.”
Sonja arriveert met de muntthee en mijn broodje. “Het is veiliger geworden in Spangen”, zegt Aicha. “Er is van alles te doen in de buurt.” “Ik werk 1 dag per week in Open Haard,”zegt Sonja, “een centrum waar activiteiten voor kinderen worden georganiseerd. Sporten en koken en veel andere dingen.” “Heel leuk daar,”voegt Aicha er aan toe. “Het zou wel goed zijn als er een speeltuin kwam voor de allerkleinste kinderen. Daar ontmoeten ouders elkaar ook. En er zijn geen middelbare scholen in Spangen. Hier wonen veel werkeloze mensen, die hebben geen geld om hun kinderen elke dag met de tram te laten gaan. Strippenkaarten zijn duur. En weet je wat ik ook niet begrijp, dat lijn 7 niet meer rijdt. Oudjes moeten nu ver lopen als ze naar het centrum willen of naar de Bas. Oh ja, en de Hollandse mensen missen een echte Hollandse bakker.”
De jongens verschijnen in de deuropening. “Mam, ik moet naar tennisles.” “Deze week niet. Het is slecht weer,” zegt Aicha. “Maar het is binnen en ik wil gaan.” “Het regent. Je wordt nat onderweg.” “Ik wil tennissen!” Ze zucht. “Pak je spullen dan maar.” “Ze zijn eigenwijs hè,” zegt Sonja.
“Wat ik nog wou zeggen,”zegt Aicha, “ik heb respect voor alle geloven. Iedereen viert op zijn eigen manier feest. Wij hebben Suikerfeest en Slachtfeest, de Hollanders Kerst. En Kerst vieren Hollanders toch ook allemaal anders. De een heeft een blauwe boom, de andere een witte. Maakt toch niks uit? Ik vind het heel gezellig in deze tijd van het jaar. De dagen zijn donker, maar iedereen is blij, overal zijn lichtjes. Wij hebben ook sterren voor de ramen. Ik hoop dat het gaat sneeuwen. Dat hoort er toch een beetje bij.”
Reporter Susanne Volder zoekt in december en januari mensen in Spangen die ook weleens in de spotlight mogen staan. Kent u iemand? Mail: suus@salonnutopia.nl
